"Kuzynki" oszukujące czas

Witajcie!

Dzisiaj chciałam się z wami podzielić pierwszą recenzją na tym blogu. Będzie ona poświęcona książce pt. "Kuzynki" autorstwa Andrzeja Pilipiuka. Najpierw trochę ogółów i informacji od wydawnictwa lub autora, a następnie przejdę do recenzji.

Tytuł: "Kuzynki"
Autor: Andrzej Pilipiuk
Seria: "Kuzynki Kruszewskie"
Tom: 1
Wydawnictwo: Fabryka Słów
Data wydania: 11 lipca 2014
Liczba stron: 320

Informacja z tyłu książki:
"Intrygująca opowieść o trójce niezależnych i niezwykłych kobiet, między którymi nawiązuje się nić porozumienia przeradzająca się w przyjaźń.

Katarzyna Kruszewska próbuje ustalić miejsce pobytu swojej prababki, która według rodzinnej legendy, nigdy się nie zestarzała. Stanisława Kruszewska wróciła do Polski po długim pobycie w Afryce, w prywatnej szkole pracuje jako nauczycielka francuskiego – jednego z wielu języków, które opanowała do perfekcji w przeciągu czterech stuleci. W międzyczasie oddział polskich żołnierzy w Serbii z rąk oprawców ratuje młodą dziewczynę - to Monika Stiepankovic – z pozoru niewinnie wyglądająca szesnastolatka, która skrywa niebezpieczną tajemnicę."

źródło opisu: http://fabrykaslow.com.pl/

Okładka, pierwsze wrażenie graficzne

Okładka przyciąga wzrok, wyróżnia się i sprawia, że chcemy sięgnąć po tę książkę. Na okładce znajduję się postać kobiety o lokowanych włosach, ciemnych oczach w bordowej sukni. Całość kompozycji utrzymana jest w kolorystyce purpury i czerwieni. Dodatkowo tytuł oraz autor zapisane są piękną czcionką.

Fabuła, rozwój książki

Głównymi bohaterami książki są 3 kobiety: Stanisława i Katarzyna Kruszewskie oraz Monika Stiepankovic. Katarzyna jest agentką CBŚ, pracuje sama odszukują ludzi za pomocą baz danych i specjalnych komputerów. Stanisława jest kobietą, która przeżyła około 400 lat, dzięki potędze alchemii, nie raz próbowano ją zlikwidować, jednak zawsze jakoś potrafiła się wyrwać. Monika Stiepankovic jest sierotką z Bałkanów, jednak w dalszej części książki możemy się przekonać jakie sekrety tak naprawdę skrywa. Akcja powieści toczy się w Krakowie, w czasach współczesnych. Katarzyna przyjeżdża do Krakowa w celu odszukania swojej kuzynki- Stanisławy Kruszewskiej. Ona w tym czasie wróciła do Polski z Etiopii i zatrudnia się w prywatnej żeńskiej szkole. Stasia zaczyna uczyć tam języka francuskiego oraz w późniejszym czasie- wf-u. 

Monika zostaje uratowana przez oddział KFOR w Serbii. Żołnierze biorą ją ze sobą, uczą polskiego, a następnie zostaje ona wysłana do Krakowa do domu dziecka. Tam zostaje zapisana do liceum państwowego, jednak stwierdza, że do tych szkół chodzą idioci, a nauczyciele nic nie potrafią, więc zwiała stamtąd i dzięki podstępowi dostała się do szkoły prywatnej, gdzie uczyła Stanisława Kruszewska.
Katarzyna po odejściu z CBŚ też szuka nowej pracy i dostaje ją w żeńskim liceum jako informatyczka. Tam zaprzyjaźnia się ze Stasią i Moniką. Próbują odszukać razem Michała Sędziwoja (mistrza alchemików), żeby uzyskać zapas tynktury, która przedłuża życie. Kobiety napotykają różne trudności, są napadane, porywane, śledzone itp. Jednak całość kończy się pozytywnie, ale tego w jaki sposób wam nie zdradzę.

Moje odczucia

Książka najpierw wydawała mi się nudna, tak na pierwszych 4 stronach, jednak czytając dalej, wciągałam się w fabułę. Powoli też zaczęłam się utożsamiać z moją imienniczką- Moniką, mimo iż i tak dużo się różnimy (np. nie jestem wampirem i nie przeżyłam około tysiąca lat). Fabuła jest naprawdę ciekawa, dużo wątków, czasem pojawiają się nawiązania do wydarzeń z przeszłości, które wiążą się z teraźniejszością. Pilipiuk też idealnie dopracował postacie, z pozoru są do siebie bardzo podobne, mają ze sobą wiele wspólnego, ale kiedy przyjrzymy się im dokładniej to mają wiele różnic, które czasem mogłyby się wykluczać. Czytanie tej książki sprawiło mi wielką przyjemność i w najbliższym czasie sięgnę po kolejne tomy.
Moja ocena w tym przypadku to 8/10.

Dziękuję za przeczytanie recenzji,

Do zobaczenia wkrótce 😉